… Και αυτό γιατί χωρίς τον σχετικό εκτελεστικό νόμο δεν μπορεί να διαβιβαστεί στη Βουλή προς ψήφιση το οποιοδήποτε λαϊκό ψήφισμα, όπως αυτό των συγγενών των θυμάτων στη τραγωδία Τεμπών.
Τι και αν έχουν μαζευτεί 1,3 εκατομμύρια ηλεκτρονικές υπογραφές από τους συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη, διεκδικώντας την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, ο πρωθυπουργός της χώρας δε πτοείται και γιορτάζει την Εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου από τον Καναδά δείχνοντας έτσι πόσο λίγο τον ενδιαφέρει η βούληση των πολιτών.
Τι είναι όμως η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία;
Σύμφωνα με το άρθρο 73 παρ. 6 του Συντάγματος, που υπερψηφίστηκε με ευρύτατη συναίνεση το 2019, «Με υπογραφή πεντακοσίων χιλιάδων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, μπορούν να κατατίθενται έως δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο προτάσεις νόμων στη Βουλή, οι οποίες με απόφαση του Προέδρου της παραπέμπονται στην οικεία κοινοβουλευτική επιτροπή προς επεξεργασία και εν συνεχεία εισάγονται υποχρεωτικά προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια του Σώματος. Οι προτάσεις νόμων του προηγούμενου εδαφίου δεν μπορεί να αφορούν θέματα δημοσιονομικά, εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας. Νόμος ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της παρούσας παραγράφου.»
Ό, τι όμως μοιάζει ωραίο στο μάτι έχει και σοβαρά μειονεκτήματα όπως:
Δεν έχει γίνει εισήγηση ακόμη από τη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για τον προβλεπόμενο από τη συνταγματική διάταξη νόμο, που θα ρυθμίσει τα ειδικότερα ζητήματα της εφαρμογής της. Γιατί τόση καθυστέρηση, μήπως γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει στην πραγματικότητα να την εφαρμόσει ;
Επίσης, οι προτάσεις νόμων από δημοψηφίσματα δεν υποβάλλονται στο εκλογικό σώμα για έγκριση ή απόρριψη, άλλα πρώτα έρχονται προς επεξεργασία και εισάγονται προς συζήτηση στη Βουλή, όπου μπορούν να εγκριθούν, να απορριφθούν ή να τροποποιηθούν. Ακόμη και αν σταλεί μια πρόταση η οποία είναι ξεκάθαρη, πρώτα την επεξεργάζονται με τα δικά τους μέτρα … Επομένως και πάλι το καθεστώς έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο!
Δεύτερο, οι προτάσεις που θα πηγάζουν από τα δημοψηφίσματα δεν μπορούν να αφορούν θέματα δημοσιονομικά, εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας. Δηλαδή τρεις τομείς εξαιρούνται, σαν να θεωρούν τους πολίτες ανίκανους να προτείνουν λύσεις για τα ζητήματα αυτά.
Τρίτο, μόνο δύο προτάσεις νόμων μέσω δημοψηφίσματος μπορούν να κατατεθούν ανά τετραετία, κάτι που φρενάρει άμεσα όποιον επιθυμεί να ξεκινήσει τη διαδικασία, αφού αυτό μπορούν να το χρησιμοποιήσουν και εναντίον των πολιτών, βάζοντας ελεγχόμενες ομάδες ψηφοφόρων να στέλνουν έτοιμα δημοψηφίσματα κατά παραγγελία αν και όποτε τα χρειαστούν.
Τέταρτο, για την ενεργοποίηση του νόμου της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας απαιτείται η υπογραφή από 500.000 πολίτες, όταν στη γείτονα χώρα Ιταλία απαιτούνται μόνο 50.000 χιλιάδες και σε χώρες με διαφορετικό σύνταγμα όπως η Κούβα μόνο 10.000 υπογραφές. Αυτό κάνει σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί η αναγκαία συλλογική δράση και να ολοκληρωθεί σύμφωνα με την εν λόγω διάταξη.
Από το 2019 μέχρι σήμερα η μη ψήφιση του εκτελεστικού νόμου δείχνει ολιγωρία από τη πλευρά της κυβέρνησης και φόβο να επιτρέψει στους πολίτες να συμμετέχουν στη δημοκρατία και τις αποφάσεις της Βουλής, μία ακόμη απόδειξη ότι μόνο δημοκρατία δεν υπάρχει σε αυτόν τον τόπο, αφού η μόνη φορά που μας καλούν, είναι για να τους ψηφίσουμε στις εκλογές, για να αποσπάσουν από εμάς την λαϊκή εντολή και να νομιμοποιήσουν τις ενέργειες τους.
Σε μια δημοκρατική χώρα που σέβεται τις Αξίες και τις Αρχές, όλα τα ψηφίσματα θα έπρεπε να έχουν την ίδια αντιμετώπιση από το σώμα της Βουλής, να λαμβάνονται αυτούσια υπόψιν και αφού ελεγχθούν αν πληρούνται τα Αξιακά πρωτόκολλα να πηγαίνουν απευθείας προς ψήφιση και εκτέλεση.
Αν οι υπογραφές ξεπερνούν την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, τότε η ψήφιση θα έπρεπε να παρακάμπτεται, εφόσον το ψήφισμα έχει την δύναμη δημοψηφίσματος, είναι εντός των ορίων του συντάγματος και σέβεται το σύνολο των πολιτών της χώρας άλλα και των υπολοίπων χωρών.
Η όλη διάταξη είναι στάχτη στα μάτια των πολιτών και έχει εισαχθεί μόνο και μόνο για να φαίνεται δημοκρατική η κυβέρνηση στην υπόλοιπη Ευρώπη, αφού προάγει την δυνατότητα της συμμετοχής των πολιτών, άλλα στη πραγματικότητα είναι ένα ακόμη “ανενεργό” ελεγχόμενο εργαλείο της Βουλής.
Ακόμη και η Αριστερά που κόπτεται υπέρ της εφαρμογής της διάταξης δεν πείθει πλέον τους πολίτες, διότι έχει ήδη καταπατήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το 2015 επί κυβέρνησης Α. Τσίπρα, αποδεικνύοντας ότι δεν είχε καμία διάθεση να λάβει υπόψη την γνώμη των πολιτών. Μιλάμε για απόλυτη κοροϊδία ενάντια στους πολίτες αφού η πλειοψηφία αποφάνθηκε υπέρ του ΟΧΙ στις πολιτικές των μνημονίων που μας επέβαλε η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, ωστόσο η κατά τα άλλα αριστερή κυβέρνηση προχώρησε στην δραματική μείωση των εισοδημάτων των πολιτών και εκτέλεσε το σχέδιο ξεπουλήματος της χώρας κατά γράμμα, ενώ η κοινή γνώμη των πολιτών αγνοήθηκε παντελώς.
Στην πραγματική δημοκρατία, η κάθε απόφαση της πλειοψηφίας πρέπει να έχει άμεση ισχύ και να αναγνωρίζεται από τα εκτελεστικά όργανα της πολιτείας, τα οποία ασκούν Δημόσια Διοίκηση, δηλαδή βρίσκονται εκεί για να εκτελέσουν τις αποφάσεις που λήφθηκαν δημοκρατικά εντός του Δήμου.
Σε μία πολιτεία που λειτουργεί σύμφωνα με Αξιακά πρωτόκολλα, που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο και που όλοι λίγο πολύ τα έχουμε μέσα μας, όλοι οι πολίτες είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι για τις πράξεις τους χωρίς να είναι κρυμμένοι πίσω από θεσμούς και ασυλίες.
Γεώργιος Ζραφκόπουλος
