Σε κάποια άρθρα του διαδικτύου εκφράζεται η αμφισβήτηση έως και η άρνηση σχετικά με το αν εφαρμόστηκε ο νόμος περί διαβατηρίων (Ν. 2870/1922), ο οποίος ψηφίστηκε έναν μόλις μήνα πριν από την πτώση του μετώπου στο Αφιόν Καραχισάρ που ξεκίνησε στα μέσα Αυγούστου και οδήγησε έναν μήνα μετά στην Μικρασιατική καταστροφή, η οποία ακολούθησε την πυρπόληση της Σμύρνης.
Καταστροφή που στοίχισε την ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, όπου οι άνδρες μεταξύ 18-45, οδηγήθηκαν βίαια στα εξοντωτικά τάγματα εργασίας και τα γυναικόπαιδα και οι γέροι αναζητούσαν απελπισμένοι διέξοδο διαφυγής. Αξέχαστη είναι η τραγωδία που εκτυλίχθηκε στο λιμάνι της Σμύρνης όπου πιάνω από 250.000 ψυχές περίμεναν για μέρες να εμφανιστεί κάποιο πλοίο για να τους μεταφέρει σε ασφαλή προορισμό.
Από την άλλη μεριά είναι δύσκολο να δεχτεί ο ανθρώπινος νους το μέγεθος της προδοσίας που παίχτηκε σε βάρος ανυποψίαστων αθώων ελληνικών ψυχών της Μ. Ασίας από το εγχώριο Σιωνιστικό καθεστώς, που διοικεί και νομοθετεί εδώ και πολλές δεκαετίες μαύρους και νεκρούς νόμους σε βάρος του γένους μας !
ΝΟΜΟΣ 2870/1922
.png)
Ένας τέτοιος νόμος είναι ο 2870/1922, που απαγόρευε την άφιξη προσφύγων από το εξωτερικό, ο οποίος ψηφίστηκε ομόφωνα στις 14 Ιουλίου 1922 από την Γ’ Εθνική Συνέλευση, υπογράφοντος του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Ο νόμος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές ποινές και υψηλά χρηματικά πρόστιμα για τους πλοιοκτήτες μέχρι την κατάσχεση των πλοίων τους.
Το πρώτο άρθρο του νόμου ανάφερε: «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων…»
Ποια ανάγκη ώθησε την πολιτική ηγεσία να ψηφίσει έναν τέτοιο απάνθρωπο νόμο, την στιγμή που η χώρα ήταν αναμεμιγμένη για χρόνια σε πολεμική περιπέτεια στα βάθη της Ανατολίας και ο κίνδυνος να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή προσφυγικό πρόβλημα ήταν περισσότερο από υπαρκτός ;
Αποδεικνύεται ότι ο νόμος όχι μόνο εφαρμόστηκε στην πράξη, αλλά συνετέλεσε στο μαύρο σχέδιο του αφανισμού πολλών χιλιάδων ανθρώπων που εγκαταλείφθηκαν από την πολιτική και την στρατιωτική ηγεσία ανυπεράσπιστοι και υπέστησαν απάνθρωπες συνθήκες αντιμετωπίζοντας την ωμή βία των νεοτούρκων, τους βιασμούς, τους πνιγμούς, την αρπαγή βρεφών, τους θανάτους λόγω πείνας, δίψας και ασθενειών.
Παρά την έκτακτη ανάγκη που υπαγόρευε την παράβλεψή οποιουδήποτε νόμου, λόγω της έντονης ανθρωπιστικής κρίσης που απαιτούσε πρωτίστως την διάσωση των ανθρώπων που βρισκόταν σε κίνδυνο …
α) Παρατηρήθηκε να μην δέχονται τα ξένα πλοία την επιβίβαση Ελλήνων, παρά μονάχα τους δικούς τους υπηκόους, που προφανώς είχαν διαβατήρια. Οι Έλληνες πρόσφυγες στην πλειοψηφία τους προφανώς δεν είχαν διαβατήρια, μιας και δεν ήταν εφικτό να εκδοθούν άμεσα από έναν κατεστραμμένο κρατικό μηχανισμό.
Εξαίρεση ήταν το Ιαπωνικό πλοίο (πιθανότατα με την ονομασία “Τοκεϊ Μαρού) που μνημονεύεται από πολλούς ανθρώπους που έζησαν το δράμα της καταστροφής.
β) Υπήρξε τεράστια η έλλειψη πλοίων για ημέρες, με τον όχλο να περιμένει απελπισμένος στο λιμάνι, δίνοντας χρόνο στους Τούρκους να προβούν σε θηριωδίες σε βάρος Ελλήνων αλλά και Αρμενίων.
Τα ελληνικά πλοία εμφανίστηκαν με μεγάλη καθυστέρηση για να πραγματοποιήσουν την μεταφορά προσφύγων, μόλις 10 ολόκληρες μέρες μετά την πυρκαγιά, δηλαδή στις 23/09/1922.
Στις 18 Σεπτεμβρίου 1922 λίγες ημέρες μετά από την καταστροφική πυρκαγιά της Σμύρνης (13 Σεπτεμβρίου) στο ιστορικό αρχείο των New York Times βρίσκεται εκτενές ρεπορτάζ που είχε δημοσιευτεί την εποχή εκείνη και μεταξύ άλλων έγραφε :
«Την Πέμπτη (14 Σεπτεμβρίου) υπήρχαν έξι ατμόπλοια στη Σμύρνη για να μεταφέρουν τους πρόσφυγες. Ένα γιαπωνέζικο, δύο γαλλικά, ένα αμερικανικό και δύο ιταλικά. Το αμερικανικό και το γιαπωνέζικο πλοίο δέχθηκαν όλους τους πρόσφυγες, χωρίς να ελέγξουν τα χαρτιά τους, ενώ τα άλλα πλοία πήραν όσους είχαν διαβατήριο».
.png)
Από το αρχείο της εφημερίδας Atlanta Journal Constitution (15 Οκτωβρίου 1922), αναφέρεται η μαρτυρία του Τζον Σ. Όουενς από την Ατλάντα, που βρέθηκε στη Σμύρνη. Ο Όουενς περιγράφει την φρίκη που έζησαν οι πρόσφυγες, και μεταξύ άλλων γράφει για την παρουσία δύο ιαπωνικών πλοίων, ενός πολεμικού και ενός εμπορικού. «Αντίθετα με τις ενέργειες κάθε άλλου πλοίου στη Σμύρνη, αυτό (δηλαδή το γιαπωνέζικο πολεμικό πλοίο) πήρε κάθε πρόσφυγα για τον οποίο θα μπορούσε να βρει χώρο πάνω στο σκάφος. Υπήρχε κι ένα φορτηγό πλοίο στο λιμάνι το οποίο έριξε όλο το φορτίο στη θάλασσα, πήρε τους υπόλοιπους πρόσφυγες και τους μετέφερε στον Πειραιά. Τα αμερικανικά, τα βρετανικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά πλοία έλεγαν στους πρόσφυγες ότι μπορούσαν να πάρουν μόνο δικούς τους στα σκάφη και τότε έμειναν οι ταπεινοί Ιάπωνες για να αποδείξουν την ευσπλαχνία τους προς τους πρόσφυγες».
Η ύπαρξη του Ιαπωνικού πλοίου αναφέρεται και από τον Αμερικανό Γενικό Πρόξενο στην Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον στις 18 Σεπτεμβρίου σε έγγραφό του προς το State Department :
«Ένα ιαπωνικό πλοίο έφερε ορισμένους πρόσφυγες και άκουσα πως έριξε στη θάλασσα κάποιο από το εμπόρευμά του γι’ αυτόν τον σκοπό. Οι επιβάτες αυτού του πλοίου μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την καλοσύνη που έδειξαν οι Ιάπωνες αξιωματικοί και ναύτες» (κωδικός αρχείου 767.68/450).
Το καθεστώς δεν έχει αλλάξει στην Ελλάδα από τότε και τα κόμματα είναι οι συνεχιστές του ανθελληνικού καθεστώτος, το οποίο προκάλεσε την τραγωδία που τόσο ακριβά στοίχισε στο γένος μας. Στις μέρες μας οι εν Ελλάδι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να παρέχουν ανέσεις, ασφάλεια, περίθαλψη και χρήματα σε αλλοδαπούς που εισέρχονται παράνομα στην χώρα, τους βαφτίζουν όλους πρόσφυγες, μοιράζοντάς τους απλόχερα ιθαγένεια, σε βάρος των πραγματικών Ελλήνων. Την ίδια στιγμή εξαναγκάζουν με τις πολιτικές τους Έλληνες να εξαθλιώνονται οικονομικά και να μεταναστεύουν.
Η ιστορία θα πρέπει να μας διδάσκει πάντοτε και η αποτροπή των δυσάρεστων συνεπειών μιας ενδεχόμενης παγκόσμιας γεωπολιτικής αναταραχής επιτάσσει την ένωση του Έθνους μας. Δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε να έχουμε ξανά αθώα θύματα ούτε να θρηνήσουμε ξανά στο μέλλον για τις αλησμόνητές μας πατρίδες. Τώρα είναι στο χέρι μας να το πράξουμε !
Ευαγγελία Γιαδανού
.png){kind=link}
.png){kind=link}
