Σύμφωνα με τα νεότερα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα καταλαμβάνει την τελευταία θέση μεταξύ των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως προς το ύψος της μέσης αμοιβής των δημοσίων υπαλλήλων που υπηρετούν στην Κεντρική Δημόσια Διοίκηση, για το έτος 2024. Η εν λόγω κατάταξη αποτυπώνει με σαφήνεια την οικονομική ασφυξία που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι δίνουν καθημερινό αγώνα, για την κάλυψη ακόμη και των βασικών αναγκών επιβίωσης.
Στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια καλλιεργείται έντονα μια τοξική αντιπαλότητα μεταξύ των εργαζομένων. Ο ιδιωτικός υπάλληλος βλέπει τον δημόσιο υπάλληλο με καχυποψία, θεωρώντας τον υπερβολικά αμειβόμενο, τεμπέλη και βολεμένο. Από την άλλη, ο δημόσιος υπάλληλος αισθάνεται συνεχώς στο στόχαστρο, όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της κοινωνίας στο σύνολό της. Ωστόσο, αν και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα καταργήθηκαν λόγω μνημονίων μόνο στον δημόσιο τομέα, η πραγματικότητα τους διαψεύδει και τους δύο: κανένας δεν πληρώνεται πλέον με αξιοπρέπεια.
Αυτή η αρνητική πρωτοκαθεδρία, σύμφωνα πάντα με την Eurostat, είναι το αποτέλεσμα μιας συνειδητής πολιτικής υποτίμησης του δημόσιου τομέα, την οποία ακολουθούν κυβερνήσεις που προωθούν το δόγμα «λιγότερο κράτος, περισσότερη αγορά». Ως συνέπεια, οι υπάλληλοι των υπουργείων και άλλων κρατικών υπηρεσιών αμείβονται με μισθούς που δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες τους, όπως το ενοίκιο και το φαγητό. Παράλληλα, καθημερινά αντιμετωπίζουν την κατακραυγή και την αμφισβήτηση, θεωρούμενοι από πολλούς «βολεμένοι» του δημοσίου τομέα μερικοί από τους οποίους μάλιστα, λόγω των περικοπών στις αμοιβές τους, φτάνουν στο σημείο να προχωρήσουν και στη διαφθορά.
Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε τον ιδιωτικό τομέα να ζει καθημερινά με την ανασφάλεια, την απλήρωτη υπερωρία, τους χαμηλούς μισθούς των 800 ευρώ και κάτω και την ασταμάτητη απειλή της ανεργίας. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι λοιπόν, είναι στην ουσία τα ίδια θύματα. Θύματα του ίδιου συστήματος, που τους βάζει να συγκρούονται μεταξύ τους, ώστε να ξεχνούν ποιος πραγματικά φταίει. Και το ξέρουμε όλοι ποιος είναι ο «φταίχτης»: κάθε κυβέρνηση που πέρασε από τη χώρα και κυβέρνησε με τρόπο που έδρασε εναντίον των πολιτών. Μια κυβέρνηση που απαιτεί πολλά από όλους μας, χωρίς να προσφέρει τίποτα σύμφωνα με τους φόρους που εισπράττει, χωρίς αμοιβαιότητα, χωρίς ανταπόδοση. Η πολιτεία δεν πρέπει να μοιράζει φτώχεια. Αντιθέτως, ο στόχος της πρέπει να είναι η διασφάλιση της ευημερίας και της αφθονίας για όλους εμάς τους ανθρώπους.
Αν και δεν το γνωρίζουν πολλοί, λόγω της στοχευμένης παραπληροφόρησης από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι προτάσεις της Ελλήνων Συνέλευσις αυτόν το σκοπό έχουν, την ευδαιμονία του ανθρώπου και την ασφάλειά του στο περιβάλλον το οποίο ζει. Η Ελλήνων Συνέλευσις εισηγείται μια ριζική αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα, βασισμένη στις αρχές της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και της οικονομικής κυριαρχίας της χώρας και συγκεκριμένα προτείνει:
Αξιοπρεπείς και βιώσιμοι μισθοί για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, που θα καλύπτουν επαρκώς το κόστος διαβίωσης και θα αποδίδουν την αξία της προσφοράς τους στο κοινωνικό σύνολο.
Κατάργηση της υπερφορολόγησης και δημιουργία ενός δικαιότερου φορολογικού πλαισίου που θα ενισχύει την αγοραστική δύναμη των πολιτών.
Αξιοκρατία στον δημόσιο τομέα, με κατάργηση του κομματισμού και των πελατειακών σχέσεων, που διαχρονικά υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα της διοίκησης.
Αξιοποίηση εθνικών κεφαλαίων και φυσικού πλούτου, τα οποία –σύμφωνα με την Ελλήνων Συνέλευσις– μπορούν να χρηματοδοτήσουν απευθείας την αναβάθμιση των μισθών και την ευρύτερη οικονομική ανάπτυξη χωρίς εξωτερικό δανεισμό.
Θεσμική αναδιάρθρωση με επίκεντρο τον άνθρωπο, την αληθινή δημοκρατία και τη διαφάνεια στη λειτουργία του κράτους.
Η πλήρης αναδιάρθρωση σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και η επιστροφή της διοίκησης της χώρας σε ελληνικά χέρια με ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, με αξιοποίηση όλου του πλούτου του Έθνους των Ελλήνων, πράγμα που μόνο ο Πολιτικός Φορέας ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ προτείνει. Μόνο τότε θα μπορέσει η ΕΛΛΑΣ να ξεφύγει από το τέλμα των χαμηλών εισοδημάτων και της υποβάθμισης του δημόσιου λειτουργήματος.
Άρθρο του Χωλίδη Κωνσταντίνου
