Σε αναδιάρθρωση του χάρτη φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών προχωρά το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, με απόφαση του αρμόδιου υπουργού, Μάκη Βορίδη, καθώς δρομολογείται το κλείσιμο τριών δομών από τις συνολικά 33 που λειτουργούν σήμερα στη χώρα.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου, η αρχή θα γίνει με τη δομή της Ελευσίνας, η οποία φιλοξενεί αυτή την περίοδο 84 άτομα, κυρίως Ουκρανούς πολίτες. Η Γενική Γραμματεία Υποδοχής Αιτούντων Άσυλο, σε συνεργασία με τους εμπλεκόμενους φορείς, έχει ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες για τη μετακίνηση των φιλοξενούμενων σε άλλες ενεργές δομές.
Το “λουκέτο” στις δομές του Βόλου και της Μυτιλήνης αναμένεται να ακολουθήσει σύντομα, με το Υπουργείο να εκτιμά, ότι η συνολική εξοικονόμηση από το κλείσιμο και των τριών μονάδων θα υπερβεί τα 3,5 εκατομμύρια ευρώ.
Η πραγματικότητα όμως είναι μία. Η Ελλάδα διαθέτει αυτή τη στιγμή 33 δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Με βάση τα επίσημα στοιχεία και πολύ απλά μαθηματικά, το κόστος για τη λειτουργία αυτών των δομών αγγίζει τα 38,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Και το ερώτημα που τίθεται είναι εύλογο — ποιος τα πληρώνει όλα αυτά;
Την ώρα που οι Έλληνες πολίτες παλεύουν καθημερινά να τα βγάλουν πέρα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν δυσβάσταχτο οικονομικό φόρτο, προκειμένου να συντηρηθούν δομές που φιλοξενούν ανθρώπους, οι οποίοι τις περισσότερες φορές εισέρχονται στη χώρα παράνομα. Δεν πρόκειται για θεωρία — είναι δεδομένο. Μόνο μέσα στο 2024 υποβλήθηκαν πάνω από 79.000 αιτήματα ασύλου, την ώρα που ο μέσος πολίτης βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται και την ποιότητα ζωής του να επιδεινώνεται.
Από το 2015 και μετά, η χώρα μας μετατράπηκε στην κύρια πύλη εισόδου για τις μαζικές μεταναστευτικές ροές, ιδιαίτερα μέσω των νησιών του Αιγαίου και των συνόρων με την Τουρκία. Και αντί να ενισχυθεί η εθνική κυριαρχία και η κοινωνική συνοχή, βλέπουμε διαρκώς πολιτικές που φαίνεται να αγνοούν τη φωνή του λαού.
Και το πιο ανησυχητικό; Ότι σε αυτή την επιβαλλόμενη μεταναστευτική πολιτική έχουν συναινέσει σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου. Καμία ουσιαστική διαφοροποίηση, καμία ξεκάθαρη στάση υπέρ των Ελλήνων πολιτών. Όλοι στη γραμμή της ανοχής, όλοι στο ίδιο μονοπάτι.
Δεν είμαστε ενάντια στους ανθρώπους. Αλλά είναι παραλογισμός να συντηρείται ένα ολόκληρο σύστημα φιλοξενίας, όταν δεν μπορούμε καν να εξασφαλίσουμε τα βασικά για τους δικούς μας συμπολίτες. Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν πληρώσει ήδη πολύ ακριβά το τίμημα της κρίσης, και τώρα καλούνται να πληρώσουν και για κάτι που ποτέ δεν αποφάσισαν.
Ο σεβασμός στους νόμιμους κατοίκους της χώρας πρέπει να είναι αυτονόητος. Επίσης η ισότητα, η ισονομία και η ισοπολιτεία πρέπει να σημαίνουν ένα πράγμα: κανείς δεν μπορεί να έχει περισσότερα δικαιώματα από τον Έλλην Αυτόχθων Ιθαγενή. Καμία ομάδα, κανένα συμφέρον, κανένα εξωτερικό κέντρο αποφάσεων δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη βούληση του ελληνικού λαού μέσα στην ίδια του τη χώρα.
Και αυτό το θέμα έχει περάσει πλέον στα χέρια μας εφόσον οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας, στους οποίους αναθέτουμε την λήψη αποφάσεων που αφορούν τη ζωή μας, είναι αποδεδειγμένα διεφθαρμένοι και ανίκανοι να διαχειριστούν πλέον τέτοια κρίσιμα ζητήματα.
Μόνο με την ένωση των πολιτών θα μπορέσει η πολιτική σκηνή να αλλάξει και αυτό απαιτεί να πετάξουμε από πάνω μας οτιδήποτε μας χωρίζει σαν ανθρώπους μέσα στην ίδια μας τη χώρα.
Γεώργιος Ζραφκόπουλος
