Με νίκη επικράτησε η Εθνική Ομάδα Νέων κατά της Σερβίας και σκορ 2-1 στο Πανθεσσαλικό Στάδιο, στο πρώτο από τα δύο φιλικά παιχνίδια που θα δώσουν μεταξύ τους, στο πλαίσιο της προετοιμασίας τους για τις επίσημες διοργανώσεις.
Οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής αφιέρωσαν την επιτυχία στον συμπαίκτη τους, Γιον Πρίφτι, ο οποίος υπέστη ρήξη χιαστού κατά τη διάρκεια προπόνησης τις περασμένες ημέρες.
Εντυπωσιακή η νίκη από την Εθνική Ομάδα Νέων στο Πανθεσσαλικό Στάδιο, κάτι που φυσικά μας γεμίζει περηφάνια και αισιοδοξία για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ωστόσο, το αίσθημα αυτό δεν διαρκεί πολύ, ιδιαίτερα όταν αντικρίζει κανείς τη δημοσίευση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος έσπευσε να απευθύνει τα συγχαρητήριά του προς την Εθνική Νέων — μια κίνηση που εύκολα θεωρείται υποκριτική.
Το μυαλό μας δεν μπορεί παρά να γυρίσει πίσω στη σάπια και βαθιά ριζωμένη πραγματικότητα, που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στον ελληνικό αθλητισμό — αποτέλεσμα της διαχρονικής υποκρισίας και ανευθυνότητας όλων όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο: κυβερνήσεις, κόμματα, Βουλή.
Και αναρωτιόμαστε: πού θα καταλήξουν τελικά αυτά τα παιδιά;
Πώς μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από νέους αθλητές, όταν το σύστημα που τους περιβάλλει είναι γεμάτο αδικία, σκοπιμότητες, κομματικά παιχνίδια και πελατειακές σχέσεις;
Πόσα παιδιά με ταλέντο δεν έχουν ήδη πεταχτεί στο περιθώριο, επειδή δεν «συμμορφώθηκαν», επειδή δεν παρακάλεσαν, επειδή δεν υπάκουσαν στα καπρίτσια των διοικούντων και των πολιτικών που λυμαίνονται τον χώρο;
Αυτή η κατάσταση δεν είναι απλά θλιβερή. Είναι εξευτελιστική για τον ίδιο τον αθλητισμό και για την θέση που θα έπρεπε να έχει στην κοινωνία.
Αρκετά με τις φιέστες, τα ψεύτικα χαμόγελα και τις ανακοινώσεις για τα μάτια του κόσμου. Ο αθλητισμός δεν είναι βιτρίνα για συγχαρητήρια – είναι μοχλός παιδείας, αξιών και κοινωνικής ανέλιξης. Και όσο τον μεταχειρίζονται σαν εργαλείο προβολής, θα μένουμε κολλημένοι στη λάσπη.
Ο αθλητισμός περιλαμβάνει μέσα του και την παιδεία. Μέσα από την παιδεία, ο αθλητισμός λειτουργεί ως μέσο για να διαπιστωθεί ποιο παιδί και ποιες είναι οι δυνατότητές του, οι ικανότητές του και το ταλέντο που διαθέτει.
Το άθλημα είναι μια πρόκληση – ένας προσωπικός “άθλος”. Ο αθλητής επιλέγει το άθλημα μέσα από το οποίο θα επιτύχει τον δικό του άθλο.
Αν δεν προσπαθήσεις να φτάσεις στη πρωτιά, δεν θα φτάσεις πουθενά! Εκτός αν κινείσαι μέσα σε ένα κατευθυνόμενο σύστημα, όπου κάποιοι σου δίνουν τα τρόπαια χωρίς να τα αξίζεις πραγματικά, και μετά απλώς αποχωρείς, ή καταλαμβάνεις τη θέση κάποιου που το άξιζε περισσότερο, παράγοντας άδικο.
Έχουμε δει αρκετές περιπτώσεις παιδιών που δεν έχουν τις απαιτούμενες ικανότητες, ωστόσο βρίσκονται σε εθνικές ομάδες νέων και παίδων, ενώ υπάρχουν πραγματικά ταλαντούχα παιδιά που παραμένουν στο περιθώριο. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό, αλλά και στο τραγούδι και σε άλλους τομείς. Δεν προβάλλονται γιατί δεν ικανοποιούν τις επιθυμίες των γελοίων και ανήθικων ανθρώπων που μας κυβερνούν.
Στις μέρες μας, ο αθλητισμός έχει μετατραπεί σε αντικείμενο στοιχηματισμού. Υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα που ωθούν στην αλλοίωση των αποτελεσμάτων. Έτσι, γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει τύχη – ακόμη και όταν κερδίζεις ένα στοίχημα. Δεν υπάρχει πια καθαρός αγώνας.
Όλα φαίνεται να ελέγχονται μέσα από μηχανισμούς που καθορίζουν αγώνες και αθλητές, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται ο ίδιος ο αθλητισμός. Αυτός είναι ο λόγος που μετέτρεψαν τον αθλητισμό σε παραγωγικό εργαλείο του συστήματος – όχι του ανθρώπου.
Σήμερα, δεν έχουμε πραγματικούς αθλητές… Έχουμε μαριονέτες που απλά υπακούν σε εντολές.
Γεώργιος Ζραφκόπουλος
