Ο πληθωρισμός είναι το αποτέλεσμα του προβληματικού οικονομικού μοντέλου νομισματικής πολιτικής που ακολουθείται από τα κράτη σε συνεργασία με τις τράπεζες
Βιάστηκε να πανηγυρίσει το Υπουργείο Ανάπτυξης για τον πληθωρισμό τις προηγούμενες ημέρες, ο οποίος παρατηρείται στο 3% στη χώρα μας για τον Φεβρουάριο 2025, σε σύγκριση με το 2,7% που ήταν ο ετήσιος πληθωρισμός της Ευρωζώνης. Όπως δείχνει και ο παρακάτω πίνακας της Eurostat, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα παραμένει σταθερά μεγαλύτερος από τον μέσο όρο της ευρωζώνης.
Τα στοιχεία αυτά δημοσιεύονται από τη Eurostat, τη στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης :
Παρατηρώντας τον πίνακα, βλέπουμε τον πληθωρισμό να κυμαίνεται από 2,9% έως 3,1% τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα και τον Φεβρουάριο του 2025, βλέπουμε να μην μειώνεται και να διαμορφώνεται σταθερά στα ίδια επίπεδα, δηλαδή στο 3%. Τώρα, αν συγκρίνουμε το ποσοστό μας με αυτό της Ευρωζώνης, που ο Δείκτης τιμών Καταναλωτή «έτρεξε» με 2,4% για το ίδιο χρονικό διάστημα σύμφωνα με την Eurostat, θα αντιληφθούμε ότι η ακρίβεια στη χώρα μας καλά κρατεί.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απέτυχε στην χάραξη οικονομικής πολιτικής. Είναι οξύμωρο να προσπαθεί να μας πείσει η κυβέρνηση, ότι προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, τη στιγμή μάλιστα που στον προϋπολογισμό του 2025, η χώρα έχει έσοδα που υπερβαίνουν τα 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ. πηγή
Αν ρωτήσουμε την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έξω στην κοινωνία, θα αντιληφθούμε πως ελάχιστοι άνθρωποι θα απαντήσουν ότι δεν τους αγγίζει η ακρίβεια. Όλοι οι υπόλοιποι μισθωτοί και συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και άνεργοι ζούνε μια φαρσοκωμωδία που σεναριογράφοι της είναι οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες. Αυτοί δηλαδή που εκτυπώνουν τα ζωγραφιστά αυτά χαρτάκια που συμφωνήσαμε να ονομάζεται χρήμα και αυτοί που τους δίνουν το δικαίωμα με νόμους να το εκτυπώνουν. Οι πρώτοι (τράπεζες) δανείζουν αυτό το υλικό αέρα-πατέρα χωρίς να το έχουν πραγματικά στα ταμεία τους και οι άλλοι (κυβερνήσεις) το δανείζονται από τους πρώτους, για να πληρωθούν μετρητά οι υποχρεώσεις όλων των υπουργείων. Εδώ πρέπει επίσης να πούμε, ότι σήμερα η αξία του χρήματος δεν βασίζεται σε υλικό αντίκρισμα όπως χρυσός, ασήμι κι άλλα μέταλλα (κατάργηση του κανόνα του χρυσού επί Nixon το 1971) αλλά στην εμπιστοσύνη του κοινού.
Ζούμε δηλαδή στις μέρες μας ένα τραπεζικό σύστημα, το οποίο γεννάει χρήμα μέσω δανείων, το οποίο δεν είναι ένα οικονομικό εργαλείο για την ανάπτυξη και ευημερία των ανθρώπων, αλλά ένας παντοτινός μηχανισμός υποδούλωσης, από τον οποίο δεν θα μπορέσουμε ποτέ να απεγκλωβιστούμε. Και γιατί συμβαίνει αυτό;;; Διότι ο δανειζόμενος (κυβέρνηση) χρωστάει το δάνειο που πήρε συν τον τόκο, που σημαίνει ότι το χρέος του θα είναι μεγαλύτερο από το χρήμα που κυκλοφορεί. Τότε θα αναγκαστεί να δανειστεί ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος, που δεν θα τελειώνει ποτέ και όσο αυτός δεν το πληρώνει, θα αυξάνει συνεχώς, υπονομεύοντας αυτόν και τις επόμενες γενιές.
Όταν ο κρατικός δανεισμός είναι τεράστιος και δυσανάλογος με την πραγματική οικονομία τότε δημιουργείται το δημόσιο χρέος που με τις γελοίες πολιτικές τους είναι ανίκανοι να το εξοφλήσουν.
Για να πληρωθεί το παραπάνω χρέος των 365 δισεκατομμυρίων ευρώ (σύμφωνα με τα στοιχεία του Ο.Δ.ΔΗ.Χ. την 31η Δεκεμβρίου 2024) πρέπει το κράτος να εισπράξει έσοδα παραπάνω από ότι δανείστηκε, διότι μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ο τόκος. Αυτόν τον τόκο λοιπόν τον πληρώνει ο ταλαιπωρημένος καταναλωτής μέσω της ακρίβειας, διότι η κυβέρνηση μέσω του Υπουργείου Οικονομικών είναι αυτή που τελικά πρέπει να τον καταθέσει στους δανειστές.
Έτσι η αύξηση των τιμών είναι αυτή που μειώνει την αγοραστική δύναμη των πολιτών και αυτό ακριβώς είναι ο πληθωρισμός. Το αίτιο δηλαδή του προβληματικού οικονομικού μοντέλου που έχουν δημιουργήσει οι ιδιωτικές εταιρείες που λέγονται τράπεζες, καθώς και το άρρωστο αυτό αποτέλεσμα της νομισματικής πολιτικής που δημιουργούν οι κυβερνήσεις των κρατών που νομοθετούν υπέρ αυτών.
Υπεύθυνη λοιπόν για την αύξηση των τιμών είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, διότι φυσικό επακόλουθο είναι, ότι αν αυξηθούν οι φόροι αυξάνονται εμμέσως και οι τιμές, συρρικνώνοντας τα εισοδήματα των πολιτών.
Σε μια δίκαιη Πολιτεία το Κράτος με Κ κεφαλαίο, δεν θα δίνει το δικαίωμα σε κανέναν ιδιώτη να δημιουργεί χρήμα, με σκοπό να μας το δανείζει κιόλας και να δημιουργεί νέο χρήμα από το δικό μας και μάλιστα χωρίς ιδρώτα και κόπο. Το χρήμα θα είναι η Οικονομική Συμφωνία μεταξύ Κράτους και Πολιτών, χωρίς τόκους και θα λειτουργεί ως μέσω συναλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών για την εξασφάλιση της ευημερίας του κοινωνικού συνόλου.
Τελικά ας αναρωτηθούμε εμείς οι Έλληνες:
είναι αυτό το Κράτος δικό μας ;
Άρθρο του Χωλίδη Κωνσταντίνου
