Απέχουμε πολύ από την υποδειγματική παιδεία που θα παρέχεται με ισότητα προς όλους τους πολίτες

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Σήμερα οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κάποιας μορφής αναπηρία αποτελούν επίσημα το 10% του πληθυσμού στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια. Μιλάμε δηλαδή για έναν υπολογίσιμο αριθμό ανθρώπων και όχι για μια μικρή μειοψηφία. Με αφορμή τη δήλωση του Υπουργού Παιδείας Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Κυρ. Πιερρακάκη, στις 03/12/24 για την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία :

«Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία μας υπενθυμίζει ότι η ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση αποτελεί θεμέλιο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αποστολή μας στο Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού είναι να διασφαλίσουμε ότι όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη γνώση, χωρίς εμπόδια και περιορισμούς», ανέφερε ο κ. Πιερρακάκης.

Όταν αναφερόμαστε σε αξίες και έννοιες όπως η “ισότητα” και η “παιδεία”, που αποτελούν προϋπόθεση για την ύπαρξη των ανθρώπινων κοινωνιών, τότε η υιοθέτηση και μόνο της “Παγκόσμιας Ημέρας” για να θυμόμαστε το καθήκον της πολιτείας προς τους πολίτες της, δείχνει την μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από το πρότυπο, το υποδειγματικό, το οποίο θα έπρεπε να υπάρχει. Αν μη τι άλλο η ισότητα και η καθολική παιδεία της νέας γενιάς, αλλά και των ενηλίκων υπαγορεύεται από το Σύνταγμα και από την έννοια “Πολιτισμός”, την οποία θεωρητικά τουλάχιστον την επικαλούμαστε στις μέρες μας.

Στο θέμα της Παιδείας στην Ελλάδα του σήμερα, η ισότητα μέσω της επακριβώς παροχής ίσων ευκαιριών χωρίς καμία διάκριση, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει στην πράξη για το σύνολο των πολιτών, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την παιδεία των ατόμων με αναπηρία. Από τη μια πλευρά, διότι η παραπαιδεία είναι νόμιμη, αναγκαία και προσβάσιμη μονάχα από όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα και τον χρόνο για να στείλουν ή για να μεταφέρουν το παιδί τους σε εξωσχολικές δραστηριότητες.

Από την άλλη, όταν αναφερόμαστε σε ΑΜΕΑ, τότε αποδεικνύεται η πλήρης ανεπάρκεια της Εκπαίδευσης, γιατί τα σχολεία όλων των βαθμίδων αφενός, δεν είναι σχεδιασμένα για να δεχθούν τα άτομα με αναπηρία και γιατί τα Ειδικά Σχολεία που υπάρχουν στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι λιγοστά σε αριθμό, δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις όλου του φάσματος των αναπηριών και όσο προχωράμε προς την επαγγελματική εκπαίδευση εκεί εμφανίζονται τραγικές ελλείψεις. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πολίτες με αναπηρία, καταλήγουν στο μεγαλύτερο ποσοστό να είναι άνεργοι, περιθωριοποιημένοι και εξαρτώμενοι από τα πενιχρά κρατικά επιδόματα.

Η ανισότητα ξεκινάει από τον τρόπο που η πολιτεία αντιλαμβάνεται τον ρόλο των πολιτών γενικά και ειδικά των πολιτών με αναπηρίες. Διότι η ίδια η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων με αναπηρία ως ΑΜΕΑ, αποτελεί από μόνη της διάκριση, η οποία στιγματίζει. Διότι ισότητα δεν σημαίνει να αντιμετωπίζονται όλοι οι πολίτες ως ίδιοι, αλλά να παρέχονται ισότιμα οι προϋποθέσεις, για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να ανακαλύπτει το ταλέντο του και να έχει τις ίδιες ευκαιρίες για κοινωνική ένταξη, για εργασία και συμμετοχή στα κοινά της πολιτείας.

Σε ένα σχολείο που σέβεται και υπολογίζει όλους τους πολίτες ως ισότιμους, ο κάθε μαθητής ανάλογα με τις δυνατότητές του βρίσκει ρόλο και αντικείμενο αξιοποιώντας τις ευκαιρίες κατά το δοκούν. Με προϋπόθεση ότι οι ευκαιρίες αυτές θα πρέπει να παρέχονται μέσα από τα σχολεία στην πράξη. Έτσι είναι ευνόητο ότι η καθαρά θεωρητική εκπαίδευση, που μάλιστα στις μέρες μας περιέχει στείρες έως και παρωχημένες πληροφορίες, τις οποίες τις αποκαλούμε “γνώση”, δεν παρέχει δυνατότητες σε άτομα που έχουν ταλέντο σε τεχνικές, χειρωνακτικές, μουσικές, καλλιτεχνικές κ.α. εργασίες, διότι δεν δίνεται η απαραίτητη έμφαση και η επαφή εντός του σχολείου με αντίστοιχα μαθήματα. Απουσιάζουν έτσι οι μαθησιακές εμπειρίες σε ένα ευρύτατο φάσμα ενασχολήσεων καθώς και η δυνατότητα να αναδειχτούν ταλαντούχοι ζωγράφοι, γλύπτες, αθλητές, μάγειρες, ποιητές, τεχνίτες, εργοδηγοί αλλά και βοηθοί έργων σε πρακτικούς τομείς όπως είναι : η γεωργία, η κτηνοτροφία, ο κηπουρική, η ξυλουργική, η σίτιση, ο ιματισμός, η υπόδηση, η οικοδομή, η μηχανολογία κλπ., λες και όλα τα παραπάνω και όσα ακόμη δεν αναφέρθηκαν, δεν αποτελούν μέρος του βίου μιας πολιτείας. Λες και το σχολείο είναι κάτι αποκομμένο από την πραγματική ζωή.

Ακολουθεί βίντεο που δείχνει την πρώτη και μοναδική σχολή Επαγγελματικής Κατάρτισης Αθηνών, η οποία λειτουργεί στην Ελλάδα, πράγμα που από μόνο του αποδεικνύει την διάκριση που υπάρχει σε βάρος χιλιάδων ατόμων που διαμένουν στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σύμφωνα με έρευνα του Παρατηρητηρίου Θεμάτων μόλις το 23,7% των ΑμεΑ ηλικίας από 20-64 ετών εργάζονται. Οι εκπαιδευόμενοι στο βίντεο μοιράζονται μαζί μας τα εμπόδια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην προσπάθειά τους να βρουν εργασία :

Όλα τα παραπάνω μπορούν να υλοποιηθούν σε σχολεία του μέλλοντος, που θα είναι σχεδιασμένα κατάλληλα, ώστε να είναι αληθινά φυτώρια – μικρογραφίες της Πολιτείας, όπου θα ετοιμάζονται οι αυριανοί πολίτες. Οι μαθητές θα αντιμετωπίζονται με σεβασμό για τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους, εστιάζοντας σε αυτό που μπορούν να παράξουν, χωρίς να διαχωρίζονται με ταμπέλες οι οποίες δίνουν έμφαση σε ό,τι φαινομενικά δεν μπορούν. Έτσι, με την αύξηση του ενεργού εργατικού δυναμικού, θα ενισχυθεί η εθνική οικονομία, δίνοντας πραγματική ώθηση σε συνθήκες παραγωγικής έκρηξης, που όμοιά της δεν έχει ξανασυμβεί στη χώρα μας. Αντιθέτως το σημερινό πλαίσιο αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρίες επιτείνει την αδράνεια, τον αποκλεισμό και την απουσία τους από την ενεργό δράση της κοινωνίας.

Ευαγγελία Γιαδανού

ΙΣΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΡΟΧΗ ΙΣΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΠΡΟΣ
ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΟΜΩΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ
ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΟΛΙΤΗ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *