Σεισμικές δονήσεις προκαλεί η επανεκλογή Τραμπ στις Φαρμακοβιομηχανίες αφού μετά τις δηλώσεις του για πιθανές αλλαγές στη φαρμακευτική πολιτική δημιουργεί αβεβαιότητα για το μέλλον των κανονιστικών ρυθμίσεων, του διεθνούς εμπορίου και των τιμών των φαρμάκων σε Αμερική και Ευρώπη. Στην Ελλάδα, η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας με δήλωση της τονίζει την ανάγκη υποστήριξης της εγχώριας βιομηχανίας μέσω επενδυτικών κινήτρων και βελτίωση του ρυθμιστικού πλαισίου. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Ως προς τη φαρμακευτική βιομηχανία, είναι ξεκάθαρο ότι μετά την ολοκλήρωση των δράσεων του Ταμείου Ανάκαμψης, θα πρέπει να υπάρξει ένας μόνιμος μηχανισμός επιτάχυνσης των επενδύσεων σε παραγωγή, έρευνα και ανάπτυξη. Ο επιταχυντής αυτός είναι απαραίτητος, ώστε να αντισταθμίσει τις τεράστιες, διαρκώς αυξανόμενες επιβαρύνσεις της φαρμακοβιομηχανίας λόγω του υψηλού κόστους της ενέργειας, του κόστους προσαρμογής στην πολύ αυστηρή περιβαλλοντική νομοθεσία και τις συνεχώς αυξανόμενες κανονιστικές απαιτήσεις για τη διασφάλιση της ποιότητας.» Στην Ελλάδα, είναι ξεκάθαρο ότι τα επενδυτικά κίνητρα θα πρέπει να επεκταθούν χρονικά, να γίνουν ακόμη πιο ευέλικτα και να συνδυαστούν με τη μείωση της υπερφορολόγησης και του clawback. Η επενδυτική δυναμική της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας δεν πρέπει επ’ ουδενί να ανακοπεί. Η φαρμακοβιομηχανία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την υγεία, την καινοτομία και την οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη – η επένδυση σε αυτήν είναι επένδυση στο μέλλον της κοινωνίας μας».
Γιατί όμως ανησυχούν οι φαρμακοβιομηχανίες; O κλάδος των εταιρειών φαρμάκων είναι ένας από τους πιο κερδοφόρους και καινοτόμους παγκοσμίως. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βρούνε τρόπο να έχουν τη συνεχή υποστήριξη από τις κυβερνήσεις μέσω φορολογικών και επενδυτικών κινήτρων, επικαλούμενοι πάντα την ανάγκη για ενίσχυση της τοπικής παραγωγής και της ανταγωνιστικότητας έναντι των ξένων αγορών. Οι συνεχείς απαιτήσεις τους και η μόνιμη πίεση που ασκούν στις πολιτικές αποφάσεις δείχνουν πόσο θράσος μπορεί να αποφέρει η διαρκώς αυξανόμενη κερδοφορία τους. Διανύουμε 15 έτη μνημονιακής λιτότητας και είναι γεγονός, ότι δεν βλέπουμε να ασκούνται ανάλογες πιέσεις από άλλους παραγωγικούς φορείς.
Οι πολιτικές των κρατών, ακόμη και πριν από τη πανδημία και τα lockdowns, ευνοούν συνεχώς τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Αυτό γίνεται μέσω ρυθμίσεων που επιτρέπουν τη διατήρηση μονοπωλιακών πρακτικών, πατεντών και μέσω κρατικών ενισχύσεων για έρευνες και ανάπτυξη χημικών φαρμάκων. Οι φαρμακοβιομηχανίες δικαιολογούν αυτές τις πολιτικές επικαλούμενες το υψηλό κόστος και το ρίσκο των επενδύσεων στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων.
Όμως όταν το κράτος δίνει συνεχώς περισσότερα κίνητρα και χρηματοδοτήσεις στις εταιρείες φαρμάκων αφήνει εκτεθειμένους τους πολίτες, αφού αντί να έχει σαν πρώτο μέλημα την ασφάλεια τους, βλέπουμε να δίνονται και άδειες σε πολυεθνικές εταιρείες για προϊόντα επιβλαβή για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Όταν κράτη και πολυεθνικές χορεύουν πάνω στο βωμό του αισχρού κέρδους, ποιος θα νοιαστεί για τον άνθρωπο ;
Ή μήπως υπάρχει σχέδιο σταδιακής εξόντωσης των πολιτών μέσω των χημικών φαρμάκων;
Τελικά ο ρόλος της κάθε κυβέρνησης είναι να υπηρετεί τους πολίτες της ή να εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάθε πολυεθνικής που κουβαλάει βαλίτσες με χρήματα σε υπουργούς και παρατρεχάμενους; Τι έχει συμβεί και υποκινείται ολόκληρος ο ιατρικός κόσμος από τις φαρμακοβιομηχανίες; Έχουμε δει εκατοντάδες παραδείγματα και σκάνδαλα να συμβαίνουν που τελικά κατέληξαν σε τραγικά αποτελέσματα για την υγεία των ανθρώπων.
Η δημιουργία πειραματικών φαρμάκων συχνά καταλήγει σε αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα, αφού οι δοκιμές που γίνονται είναι σε μικρό εύρος ατόμων. Πολλοί άνθρωποι στη προσπάθεια τους να θεραπευτούν από μία πάθηση καταλήγουν να αποκτούν περισσότερα προβλήματα, τα οποία είναι παρενέργειες φάρμακα που χρησιμοποίησαν. Και το κράτος αντί να προστατεύσει αυτά τα άτομα δίνει περισσότερα κίνητρα και χρήματα στις εταιρείες.
Εννοείται πως στην Ελλάδα θα πρέπει να υπάρχουν εγχώριες περιφερειακές βιομηχανίες που θα υποστηρίζονται από ένα ένα Εθνικής εμβέλειας κεντρικό εργοστάσιο που θα φέρει την ευθύνη έναντι της πολιτείας, όπου θα κατασκευάζονται φάρμακα χωρίς παρενέργειες και με τα καλύτερα αποτελέσματα για τους ασθενείς. Τα φάρμακα πρέπει να είναι φυσικής προέλευσης ή μια μίξη φυσικής και τεχνητής φαρμακολογίας με τις λιγότερες αντενδείξεις.
Τέλος, η επιδίωξη της πολιτείας θα πρέπει να είναι να μην είμαστε πελάτες των φαρμακοβιομηχανιών και το πρώτο βήμα είναι να εισέλθουμε σε έναν νέο τρόπο σκέψης και ζωής, που βάζει ως προτεραιότητα την πρόληψη ούτως ώστε να σπανίζουν οι ασθένειες στους ανθρώπους.
Γεώργιος Ζραφκόπουλος
