Με ιδιαίτερη επισημότητα τελέστηκε στις 31 Οκτωβρίου 2024, στο Ζάππειο Μέγαρο η εκδήλωση που συνδιοργανώθηκε από την Προεδρία της Δημοκρατίας και από την Βουλή των Ελλήνων, για τον επετειακό εορτασμό των 50 ετών από την ελληνική επικύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), καθώς επίσης και των 75 ετών από την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Αίσθηση προκάλεσε η ομιλία της Προέδρου της Δημοκρατίας στην εκδήλωση, όπου παρέστησαν πλήθος εκπροσώπων των κομμάτων καθώς και αρκετοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι (πηγή)…
Η κ. Σακελλαροπούλου μεταξύ άλλων ανέφερε συγκεκριμένα ότι : «Η ενδυνάμωση της δημοκρατίας αποκτά υπαρξιακή σημασία σε μια εποχή ανατροπών και διακινδυνεύσεων», προμηνύοντας ότι αναμένεται να συμβούν ανατροπές που θα θέσουν σε κίνδυνο το οικοδόμημα … και χαρακτήρισε το σημερινό καθεστώς που έχει εδραιωθεί στη χώρα μας μετά την χούντα (1974), ως “φιλελεύθερη δημοκρατία” λέγοντας : «η φιλελεύθερη δημοκρατία εμπεδώθηκε στη χώρα μας. Όχι μόνο στην πολιτική μας συνείδηση και συμπεριφορά, αλλά και ως τρόπος ζωής. Ως ένας θεσμικός και διανοητικός ορίζοντας όλων των αγωνιών, των προσδοκιών και των οραμάτων μας…».
Αυτό που αποκαλείται ως Φιλελεύθερη (αντιπροσωπευτική) Δημοκρατία, έλκει την καταγωγή του και αποτελεί μετεξέλιξη της Συνταγματικής Μοναρχίας, η οποία καθιερώθηκε μετά από την εποχή της αμερικανικής και της γαλλικής επανάστασης στα τέλη του 18ου αιώνα. Κατόπιν έναν αιώνα αργότερα, μετά από πολύ αίμα που χύθηκε, διαμορφώθηκε ο λεγόμενος φιλελευθερισμός και η Φιλελεύθερη Δημοκρατία, η οποία επικράτησε σε κάποιες χώρες μόλις μετά από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, με χαρακτηριστικά την αντιπροσώπευση και την δημιουργία των πολιτικών κομμάτων. Αλλά βέβαια, ούτε τα ψευτοβασίλεια άλλαξαν στο μεταξύ, ούτε και τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. πηγή
Ενδεικτικό στοιχείο του διαχρονικού ελλείμματος Δημοκρατίας που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα αποτελεί το γεγονός, ότι παγκοσμίως, μόνο στις αρχές του 20ου αιώνα υιοθετήθηκε η καθολικότητα της ψήφου σε ορισμένες χώρες και για τις γυναίκες (στην Ελλάδα καθιερώθηκε το δικαίωμα του εκλέγειν για τις θήλες μόλις το 1952) !
Αν πάμε στην αρχή και ορίσουμε την έννοια της Δημοκρατίας θα δούμε, ότι το σημερινό εγχώριο, που είναι παρακλάδι του παγκόσμιου καθεστώτος, έχει καπηλευθεί και χρησιμοποιεί καταχρηστικά την έννοια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, διότι η Δημοκρατία δεν είναι καν πολίτευμα ! Είναι η εκτελεστική εξουσία των δημοκρατικών αποφάσεων που έχουν ληφθεί από τους πολίτες. Η αληθινή δημοκρατία πηγάζει από το «κρατείν του Δήμου» και προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση του Δημοσίου συμφέροντος. Προϋποθέτει βέβαια την παροχή ανάλογης παιδείας από την πολιτεία προς την νέα γενιά, αλλά και προς τους ενήλικες, με σκοπό την ενδυνάμωση του αξιακού συστήματος στην συνείδηση του πολίτη, ώστε να είναι ικανός να μετέχει κρίσεως και αρχής, διότι οι αποφάσεις του θα πρέπει να εδράζονται στις 12 ελληνικές αξίες, δηλαδή θα πρέπει να έχουν λογική, ελευθερία, αρετή, δικαιωσύνη, ισότητα, αφθονία, αλήθεια, αισθητική, αρμονία, ανδρεία, ευδαιμονία, γνώθι σε αυτόν.
Με αυτόν τον τρόπο θα επιτευχθεί η ΚΡΑΤΑΙΟΤΗΤΑ (= η δύναμη) των δημιουργημάτων, που είναι η ετυμολογική ερμηνεία της ίδιας της λέξης ΔΗΜΟ-ΚΡΑΤΕΑ, που κατά κόσμον λέγεται “δημοκρατία”. Από την παραπάνω ανάλυση διαπιστώνουμε ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα στην πατρίδα μας, την γενέτειρα της αληθινής Δημοκρατίας, είναι στην ουσία επαίσχυντη ολιγαρχία, στην οποία ο πολίτης συμμετέχει μόνο ως στιγμιαίος ψηφοδότης, χωρίς να έχει την δυνατότητα να διαμορφώσει το οτιδήποτε, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται από τα κόμματα, όπου είναι αυστηρά προδιαγεγραμμένη η γραμμή τους για όλα τα θέματα, κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εντέλλονται από ξένα κέντρα … άραγε από πού ;;
Πιθανά από το ίδιο αόρατο παγκόσμιο διευθυντήριο που συντηρεί το σαθρό τραπεζικό σύστημα που το αποτελεί μια ομάδα ιδιωτών, η οποία λυμαίνεται τον πλούτο των ανθρώπων …
Η κ. Σακελλαροπούλου ως Πρόεδρος του ύψιστου αξιώματος του πολιτεύματος της χώρας, το οποίο σύμφωνα με το Σύνταγμά μας ονομάζεται ως “Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία”, αλλά στερείται όπως αποδείξαμε των γνωρισμάτων της αληθινής ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΑΣ, είναι φυσικό να υπερασπίζεται το εφεύρημα αυτό. Επίσης είναι εμφανής η αδυναμία της να προτείνει μια ρεαλιστική λύση στο πρόβλημα που αναφέρει, χρησιμοποιώντας τις λέξεις “αγωνίες”, “προσδοκίες” και “οράματα”, δείχνοντας την απόσταση που χωρίζει τον θεσμό που εκπροσωπεί από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι πολίτες και από αυτά που θα αντιμετωπίσουμε ακόμη στο μέλλον.
Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια συνολική ιστορική θεώρηση της επετείου της ΕΣΔΑ (Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των θεμελιωδών Ελευθεριών) που ψηφίστηκε το 1950 από τα τότε κράτη-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, δηλαδή μερικά μόλις χρόνια από την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα λέγαμε ότι αυτή η κίνηση αποδεικνύει ότι η ανθρωπότητα έχει μείνει πολύ πίσω πολιτισμικά και ότι έχει αργήσει πολύ ιστορικά.
Η ίδια η όψιμη θέσπιση της Σύμβασης που αφορά τα ατομικά δικαιώματα (τον σεβασμό της ζωής, της περιουσίας, την απαγόρευση των βασανιστηρίων και της δουλείας, το δικαίωμα της δίκης κλπ) που θεωρητικά είναι αυτονόητα, δείχνει ότι ακόμη και σήμερα αλλά και στο πρόσφατο ιστορικό πλαίσιο, αυτά έχουν καταπατηθεί πολλάκις και σε πολλές περιοχές του κόσμου και δυστυχώς αυτό συμβαίνει και ακόμη και σήμερα !
Είναι πολύ νωπές οι μνήμες και οι οδυνηρές συνέπειες της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα πολλές χώρες (βλ. Κύπρο).
Είναι απερίγραπτα φρικτές οι γενοκτονίες που έχουν διαπράξει τα ίδια κέντρα εξουσίας σε βάρος των αυτοχθόνων πληθυσμών (Ινδιάνοι, Αβορίγινες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Αρμένιοι κλπ.), που οι περισσότερες δεν έχουν αναγνωριστεί μέχρι σήμερα από το ίδιο καθεστώς.
Είναι συχνό φαινόμενο η ανισότητα και οι διακρίσεις σε βάρος των ανθρώπων και οι συνέπειες των φυλετικών και θρησκευτικών διαχωρισμών, σε συνδυασμό με την καταπάτηση του συλλογικού δικαιώματος των υποανάπτυκτων χωρών να ευημερήσουν, αξιοποιώντας τους πόρους που τους χάρισε η μητέρα φύση.
Είναι παράλογη η φτωχοποίηση όλων των κρατών, ακόμη και των θεωρητικά αναπτυγμένων, μέσω του δυσβάσταχτου χρέους που έχει επιβληθεί από τις τράπεζες – ιδιωτικές εταιρείες σε βάρος των πολιτών.
Μήπως όμως ήρθε ο καιρός να πάψουν όλα τα παραπάνω που αποδεδειγμένα καταπατούν κάθε έννοια δικαίου ; Αν ναι, τότε είναι ανάγκη για μια παγκόσμια μεταρρύθμιση που θα θέσει τα θεμέλια της πραγματικής Δημοκρατίας, στην βάση του Ελληνικού Αξιακού Συστήματος, όπως την εμπνεύστηκαν οι πρόγονοί μας.
Ευαγγελία Γιαδανού
